Tilda Biberyan Mangasar
Zaven Biberyan’ın kızı olarak benim anlatmak istediğim o kadar fazlaca şey var ki nereden başlayacağımı bilemiyorum.
O benim için sıkıntı anlaşılır bir baba oldu. Onu kendi dünyasında, kendi kanılarıyla iç içe yaşayan bir insan olarak görüyordum. Az konuşan, pipo ağzında, daima fikirlere dalan, kâh yazan, kâh çizen bir baba…
Natürel ki bu biçimdelar küçüktüm ve onun iç dünyasını anlamakta zorlanıyordum. 20’li yaşlarda onunla diyalog kurup konuşmak, paylaşmak ve onu anlamaya çalışmak istesem de kurallar o denli getirdi ki hastalığı niçiniyle bunları başaramadık.
Babamın geçmişiyle ilgili fazlaca az şey biliyordum. Yalnızca annemden duyduğum anılar ve öyküler vardı. Eminim ki annem, babamın 25 yıllık hayatını, çabalarını bu kadar bilmiyordu. Tahminen de yanılıyorum. Annem biliyordu ve bana anlatmadı, kim bilir…
23 sene bir arada yaşadık. Babamın bana karşı olan davranışları, aileyi muhafaza içgüdüsü ve baskısı, öğrencilik senelerımda beni vakit zaman rahatsız etmişti. Ama yeni çıkan ‘Mahkûmların Şafağı’ isimli kitabındaki 25 yıllık anılarını okuyunca onu daha güzel anladım ve tanıdım.
Son yıllarde kendi kabuğuna çekilip hayatını fotoğraf çizerek, kimi vakit yazarak, ailesiyle toplumsallaşarak geçirdi. Moda ve Büyükada’ya âşıktı. Çocukluğumda Moda parkında babamla geçirdiğimiz günleri, her pazar Büyükada’da bisikletle gezdiğimiz saatleri, Moda plajında ve adalarda saatlerce yüzdüğümüz o günleri dün üzere hatırlıyorum. Tavla oynamayı bile ondan öğrendim. Bunları unutmak mümkün değil.
Her şeyi o öğretti bana. Çok güzel bir aile babası ve yeterli bir eş olmuştu. Sıkıntı bir kişilik bulunmasına karşın annemle münasebetleri her vakit harikaydı. Annem âlâ bir yönetimci, akıllı bir bayan olduğundan her vakit aile hayatımız güzel olmuştur. ötürüsıyla çocukluk ve gençliğim yeterli geçti diyebilirim. Gençlik senelerımda yaşamak istediğim lakin birçoklarını gerçekleştiremediğim o kadar epeyce şey var ki. Artık onu fazlaca uygun anlayabiliyorum ve takdir ediyorum. Her vakit zahmetli, gerilimli bir hayatı olmuş. Evlendikten daha sonra ve benim doğumumla ömrünü değiştirdiğini, bizi sürekli korumak için elinden geleni yaptığını görüyorum. Eğitim dönemimde benimle daima ilgilenen bir baba olmuştur. Onun yardımıyla her vakit başarılı bir öğrenci oldum. Yüksek tahsil talihimin olamaması da 1980’lerin berbat devirlerine denk gelmesiydi. Bu olaylar yüzünden eğitimime devam edemedim.
yıllar daha sonra elime geçen bir defterden bana karşı ne kadar ilgili bir baba olduğunu anladım. Doğumumdan itibaren 8 sene boyunca her evreyi günlük yemek listeme kadar yazıya döküp bir defter haline getirmesi beni epeyce etkilemiştir. Birinci adımım, birinci konuşmam, sokaktaki davranışlarım, okul periyodundaki çalışma formum, her şeyi tarihi ve saatine kadar en ince detayıyla yazmıştır.
Yazılarından birinde, üç yaşındayken davranışımı kıymetlendirmiş ve yazıya almış:
“Müthiş bir gururu var. Şayet yemek yerken lisanını ısırsa yahut bir yeri ağrırsa geçene kadar başını çevirir, yüzünü kapatır, sesini çıkarmaz ve hareketsiz kalır. hiç bir vakit başına ne geldiğini söylemez.”
Dört yaşındayken;
“Hasta olduğunda, ağlarken kimsenin onu görmesini istemez. Ağlar ve bağırır.”
“ ‘Kimse gelmesin , beni görmesin.’
‘Babam da gelmesin.’
‘Gözyaşlarını silmiş, giyinmiş, güler yüzlü , düzgün görmeliler onu.’”
Bunlar üzere niceleri…
Çocukluğumda hiç hatırlamadığım bu davranışlarımı tekraren okudum. Çok az baba vardır ki evladıyla bu kadar yakından ilgilensin ve her davranışını not etsin. Bu da Zaven Biberyan’nın özel ve harika bir insan, bir baba olduğunun göstergesi.
Onun daha hayli yaşamasını, yaratıcılığını görmeyi ve onunla yazdığı anılarını kendi ağzından duymayı hayli isterdim. Anılarını okurken kimi vakit kitabı kapatıp, derin bir nefes alıp tekrar okumaya devam ettim. Çok etkileyiciydi…
Öldüğünde 63 yaşındaydı. Yaşasaydı vakit içinde tahminen de biroldukça şeyi kaleme alacaktı. Bilemiyoruz. Yaşadıkları maalesef onu hayli erken yıpratmış. Hayattayken etrafındaki insanların yavaş yavaş uzaklaşması onu anlayamaması ve yalnız bırakması epey acı… Ancak ben onu yalnız bırakmayı düşünmüyorum. Elimden gelen her şeyi yapmaya çalışıyorum. Biberyan’ı seven ve ona kıymet veren dostlarla çalışıyoruz ve çalışmaya devam edeceğiz. O artık yalnız değil. Onu takdir eden ve bedel veren beşerler var. Yapıtlarıyla her vakit yaşayacak. Babam benim gözümde hayli bedelli bir muharrir ve düzgün bir tercümandı lakin maalesef hayattayken bedeli bilinmedi. Artık eminim ki o bizi görüyor ve memnun oluyor. Hayattayken yapmak isteyip de yapamadığı her ne var ise ben kızı olarak elimden geldiğince yapmaya çalışıyorum ve çalışacağım.
Bana bu yolda yardımcı olan ve takviyelerini esirgemeyen herkese teşekkür ederim. Daima birlikte onu yaşatacağımıza inanıyorum.
Zaven Biberyan’ın kızı olarak benim anlatmak istediğim o kadar fazlaca şey var ki nereden başlayacağımı bilemiyorum.
O benim için sıkıntı anlaşılır bir baba oldu. Onu kendi dünyasında, kendi kanılarıyla iç içe yaşayan bir insan olarak görüyordum. Az konuşan, pipo ağzında, daima fikirlere dalan, kâh yazan, kâh çizen bir baba…
Natürel ki bu biçimdelar küçüktüm ve onun iç dünyasını anlamakta zorlanıyordum. 20’li yaşlarda onunla diyalog kurup konuşmak, paylaşmak ve onu anlamaya çalışmak istesem de kurallar o denli getirdi ki hastalığı niçiniyle bunları başaramadık.
Babamın geçmişiyle ilgili fazlaca az şey biliyordum. Yalnızca annemden duyduğum anılar ve öyküler vardı. Eminim ki annem, babamın 25 yıllık hayatını, çabalarını bu kadar bilmiyordu. Tahminen de yanılıyorum. Annem biliyordu ve bana anlatmadı, kim bilir…
23 sene bir arada yaşadık. Babamın bana karşı olan davranışları, aileyi muhafaza içgüdüsü ve baskısı, öğrencilik senelerımda beni vakit zaman rahatsız etmişti. Ama yeni çıkan ‘Mahkûmların Şafağı’ isimli kitabındaki 25 yıllık anılarını okuyunca onu daha güzel anladım ve tanıdım.
Son yıllarde kendi kabuğuna çekilip hayatını fotoğraf çizerek, kimi vakit yazarak, ailesiyle toplumsallaşarak geçirdi. Moda ve Büyükada’ya âşıktı. Çocukluğumda Moda parkında babamla geçirdiğimiz günleri, her pazar Büyükada’da bisikletle gezdiğimiz saatleri, Moda plajında ve adalarda saatlerce yüzdüğümüz o günleri dün üzere hatırlıyorum. Tavla oynamayı bile ondan öğrendim. Bunları unutmak mümkün değil.
Her şeyi o öğretti bana. Çok güzel bir aile babası ve yeterli bir eş olmuştu. Sıkıntı bir kişilik bulunmasına karşın annemle münasebetleri her vakit harikaydı. Annem âlâ bir yönetimci, akıllı bir bayan olduğundan her vakit aile hayatımız güzel olmuştur. ötürüsıyla çocukluk ve gençliğim yeterli geçti diyebilirim. Gençlik senelerımda yaşamak istediğim lakin birçoklarını gerçekleştiremediğim o kadar epeyce şey var ki. Artık onu fazlaca uygun anlayabiliyorum ve takdir ediyorum. Her vakit zahmetli, gerilimli bir hayatı olmuş. Evlendikten daha sonra ve benim doğumumla ömrünü değiştirdiğini, bizi sürekli korumak için elinden geleni yaptığını görüyorum. Eğitim dönemimde benimle daima ilgilenen bir baba olmuştur. Onun yardımıyla her vakit başarılı bir öğrenci oldum. Yüksek tahsil talihimin olamaması da 1980’lerin berbat devirlerine denk gelmesiydi. Bu olaylar yüzünden eğitimime devam edemedim.
yıllar daha sonra elime geçen bir defterden bana karşı ne kadar ilgili bir baba olduğunu anladım. Doğumumdan itibaren 8 sene boyunca her evreyi günlük yemek listeme kadar yazıya döküp bir defter haline getirmesi beni epeyce etkilemiştir. Birinci adımım, birinci konuşmam, sokaktaki davranışlarım, okul periyodundaki çalışma formum, her şeyi tarihi ve saatine kadar en ince detayıyla yazmıştır.
Yazılarından birinde, üç yaşındayken davranışımı kıymetlendirmiş ve yazıya almış:
“Müthiş bir gururu var. Şayet yemek yerken lisanını ısırsa yahut bir yeri ağrırsa geçene kadar başını çevirir, yüzünü kapatır, sesini çıkarmaz ve hareketsiz kalır. hiç bir vakit başına ne geldiğini söylemez.”
Dört yaşındayken;
“Hasta olduğunda, ağlarken kimsenin onu görmesini istemez. Ağlar ve bağırır.”
“ ‘Kimse gelmesin , beni görmesin.’
‘Babam da gelmesin.’
‘Gözyaşlarını silmiş, giyinmiş, güler yüzlü , düzgün görmeliler onu.’”
Bunlar üzere niceleri…
Çocukluğumda hiç hatırlamadığım bu davranışlarımı tekraren okudum. Çok az baba vardır ki evladıyla bu kadar yakından ilgilensin ve her davranışını not etsin. Bu da Zaven Biberyan’nın özel ve harika bir insan, bir baba olduğunun göstergesi.
Onun daha hayli yaşamasını, yaratıcılığını görmeyi ve onunla yazdığı anılarını kendi ağzından duymayı hayli isterdim. Anılarını okurken kimi vakit kitabı kapatıp, derin bir nefes alıp tekrar okumaya devam ettim. Çok etkileyiciydi…
Öldüğünde 63 yaşındaydı. Yaşasaydı vakit içinde tahminen de biroldukça şeyi kaleme alacaktı. Bilemiyoruz. Yaşadıkları maalesef onu hayli erken yıpratmış. Hayattayken etrafındaki insanların yavaş yavaş uzaklaşması onu anlayamaması ve yalnız bırakması epey acı… Ancak ben onu yalnız bırakmayı düşünmüyorum. Elimden gelen her şeyi yapmaya çalışıyorum. Biberyan’ı seven ve ona kıymet veren dostlarla çalışıyoruz ve çalışmaya devam edeceğiz. O artık yalnız değil. Onu takdir eden ve bedel veren beşerler var. Yapıtlarıyla her vakit yaşayacak. Babam benim gözümde hayli bedelli bir muharrir ve düzgün bir tercümandı lakin maalesef hayattayken bedeli bilinmedi. Artık eminim ki o bizi görüyor ve memnun oluyor. Hayattayken yapmak isteyip de yapamadığı her ne var ise ben kızı olarak elimden geldiğince yapmaya çalışıyorum ve çalışacağım.
Bana bu yolda yardımcı olan ve takviyelerini esirgemeyen herkese teşekkür ederim. Daima birlikte onu yaşatacağımıza inanıyorum.