Baba ile kızı birebir sahnede

Bakec

New member
Müjdat Gezen Tiyatrosu döneme doludizgin girdi. Müjdat Gezen ve kızı Elif Gezen 50 yıl daha sonra “Baba–Kız” oyunu ile tiyatroseverlerin karşısında olacak. İkili, “Heyecanlıyız” dedi.

Pandeminin güçlü sürecinin akabinde, aşılamaların sürat kazanması ile tiyatrolar sonbaharda perdelerini açtı. Klasik Türk Tiyatrosu’nun duayeni Müjdat Gezen de iki yeni oyununu sahneye koyuyor. Yazıp, yönettiği ve rol aldığı “Bir Kız Sevdim İsmi Eleni” isimli oyun geçen hafta (24 Ekim’de) tiyatroseverlerle buluştu.


Oyunda, muhafazakar marketler zinciri sahibi Şaban beyin oğlu Ramazan, doğma büyüme İstanbullu Rum kızı Eleni’ye aşık oluyor. Ama Şaban bu evliliğe karşı çıkıyor. Hiciv sanatıyla dolu güldürüde, Eleni karakterini genç yetenek Tutku Topaç canlandırıyor. Oyunun dekor dizaynını Müjdat Gezen’in eşi Leyla Gezen yaptı. Sahne amirliğini Murat Donat üstlendi.


GÜLDÜRÜDE DUYGUSAL ANLAR

Merakla beklenen yeni oyunlardan biri de “Baba–Kız” oyunu. Vakit zaman duygulandıran sahnelerin yaşandığı güldürü oyununda, Elif Gezen, Müjdat Gezen’in şiirlerinden bestelediği müzikleri etkileyici yorumu ile seslendiriyor. Müzik sanatkarı kızı Elif Gezen’le birinci defa profesyonel tiyatro sahnesini paylaşacak olan Müjdat Gezen değişik bir heyecan ortasında.


Gezen hislerini şöyleki lisana getirdi: “Elif benim kızım. Uzun yıllardır yurt haricinde yaşıyor. Ona hasret kaldım… Mimar Sinan Üniversitesi ve üç müzik kısmı bitirdi. Biri Amerika’da, biri de İngiltere’de… İki müzik okulu daha… Benim şiirlerimi bestelemiş. “Baba bunları bir oyunda kullanalım” dedi. Başımızdan geçen komik anları oyun yaptık. Hem müzik söylüyoruz, hem gülüyoruz, hem eğleniyoruz. 61. sanat yılımda bu iş bana uygun geldi. Gelin bir arada eğlenelim.”


YARIM ASIRDIR BEKLİYOR

Başarılı müzisyen ve ses sanatkarı Elif Gezen ise profesyonel tiyatro sahnesinde birinci sefer çıkmaya hazırlandığı oyun öncesi şöyleki konuştu:


“Babamla elli yıl daha sonra tekrar bir arada olmak. Bu cümleyi bir açıklayayım: Oyunun afişindeki fotoğraf ben bir yaşımdayken annem (Gün hanım) tarafınca çekilmiş. Babamın çocuk oyununun sonunda pıtış pıtış sahneye çıkmışım. O da beni kucağına alıp seyircilere takdim etmiş. İddia ediyorum ki sahneye çıkış niçinim kendimi izleyiciye göstermekten çok babama yakın olma isteğim olmuş olmalı. Tahminen bu artık de bu biçimde. Doğrusu benim motivasyonum, seyirci karşısına çıkmaktan fazlaca babamla karşılıklı sahnede olmak oldu. Halbuki yarım asırdır bu anı bekliyormuşum da haberim yokmuş. Anlar geçer, anılar kalır. Bu oyun benim babamla geç de olsa anılar biriktirme çabamdır. Daha da hoşu, bu oyunun anısının sizde kalması, her hatırlayışınızda sizi gülümsetmesi, keyifli etmesi.”
 
Üst