Niels Arestrup’un eşi Isabelle Le Nouvel’in yazdığı bu piyes , Paris’te Théatre des Bouffes Parisiens Tiyatrosu’nda bu dönem başladı ve gişe rekoru kırmaya devam ediyor….
Tam on üç yıl evvel, Andrew (Niels Arestrup) üvey kardeşi Philippe’ in (François Berléand) sevgilisi Hélene ile kaçıp evlenmişti. Andrew piyanist mesleğine devam etmiş ve epeyce ünlü bir piyano virtüözü olmuştu. Philippe ise aşık olduğu hanımın onu terk etmesiyle paramparça olmuş ve tüm vaktini yaşlı ve hasta babasına adamıştı.
Oyun, Philippe’in , bir akşam Andrew’un kent haricindeki malikanesine habersizce gelmesiyle başlar. Elinde bir valiz tutmaktadır. Bu valizin ortasında babasına ilişkin bir grup fotoğraflar ve kapalı dokümanlar ve bir mektup var. …Oyun boyunca gerçekler yavaş yavaş su yüzüne çıkmaya başlar ve iki üvey kardeşin bir kadro acı anıları, karanlıkta kalmış sırları ve kahırları ortaya dökülür.
Ölmüş babanın isteği üzerine ve Hélene’in iş birliğiyle Philippe’in Andrew’un konutuna getirdiği bu valizle gerçekler bir bir ortaya dökülür. Gerçekler ortaya çıktıkça sanki iki kardeşin içindeki buzlar eriyebilecek mi?
Isabelle Le Nouvel bu piyesi gerçek bir hayat öyküsünden yola çıkarak kaleme almış; eşi Niels Arestrup‘un ömür hikayesiyle benzerlikler taşıyan bu oyunda Isabelle kocası için biçilmiş kaftan bir tekst yazmış.
Jérémie Lipmann oyunu muvaffakiyetle sahneye koymuş. İki kutsal canavarın karşılıklı yüzleşmesinde sergiledikleri harika performans seyirciyi büyülüyor. Usta oyunculukları ve yetenekleri parmak ısırtıyor. Kara mizah ile bir birlerini hor nazarann, alay içeren taşlamalarla bezeli dakik replikler havada uçuşuyor.
Sahne tasarımı epeyce şık. Sanat galerisini andıran bembeyaz bir salon , bir tarafta ihtişamlı bir kuyruklu piyano . Piyanonun klavyesinin 52 beyaz ve 36 siyah tuşlarının toplamı 88. O denli ki bu piyesin ismi da bu tuşların 88 olmasından geliyor. Sahnenin öteki tarafında ünlü piyanistin oturduğu bir deri koltuk ile viskisiyle bardakların durduğu bir içki sehpası ve bir satranç oyunu duruyor. Bu boş arenada ikili karşılaşıyor.
Andrew en uygun piyanist mükafatı için onuruna düzenlenen merasimde son anda sahneye çıkmaz, mükafatını almaktan vaz geçer ve karısını orada bırakarak salonu terk eder. O geceyi sokaklarda boş boş dolaşarak geçirir. O geceden daha sonra tekrar piyanonun kapağını açmaz ve tuşlara parmaklarını değdirmez.
On üç yıl evvel Andrew’un verdiği bir piyano resitaline, Philippe sevgilisi Hélene ile gelir. O gece, Philippe sevgilisinin ağabeyinden ne kadar epeyce etkilendiğini anlar. Ardından , sevgilisi onu terk eder ve Andrew ile evlenir. Bu bahis üzerine iki kardeş yüzleşmeye başlarlar.
Philippe ne hayli acı çektiğini ve sevgilisine ne epey aşık olduğunu lisana getirirken, Andrew küstahça “Onu beğendim, istedim ve ona sahip oldum” der. Akabinde da Hélene’in Philippe’i alkolik olduğu için terk ettiğini anlatır. Philippe’in hiçbir işe balta olmadığını, tam bir ezik üzere yaşadığını , Hélene’in bu yüzden onunla olan münasebetine son verdiğini zalimce lisana getirir.
Oyun devam ederken, Andrew’un , üvey kardeşinden çaldığı karısı Hélene’in meskende olmadığını anlarız. Philippi Hélene’in onu arayıp meskene davet ettiğini söyler; Andrew her telefon çaldığında, karısının işi uzadığı için konuta geç geleceğini söyler. Fakat palavra anlatmaktadır… Sahneler bir biri gerisine akarken, karısının onu artık piyano çalmadığı için ve depresif bir hayatın içine kendini hapsettiği için terk ettiğini anlarız.
Andrew, Philippe’e babasının, annesini ve kendisini epeyce küçük yaşlarda terk ettiğini ve onu hiç affetmediğini sert bir biçimde lisana getirir. Philippe için daima var olan bu baba, Andrew’a babalık görevini yapmamış ve annesiyle Andrew’un epey sıkıntı kaidelerde bir hayat sürmelerine sebep olmuş; varlıklı konutlarına paklığa giden bu anne ile zenginlerin önünde gözlerini ebediyen eğen Andrew hayli acı çekmiş. halbuki Philippe daima düzgün kaidelerde, sıcak bir aile ortamında büyümüş. İşte o anda Philippe babasının Andrew’a yazdığı bir mektubu valizden çıkarır. Mektupta, Andrew’un annesiyle büyük bir aşk yaşayan babası, annenin gebe kalmasıyla, onunla çabucak evlenmek istemiş lakin annenin ailesi kızı kaçırıp onu yaşça büyük diğer bir adamla evlendirmişler.
Hélene’in, kardeşlerin babasını ziyarete gittiğini ve bu öyküyü öğrendiği de ortaya çıkar. Ve gerçekler peş peşe ortaya dökülmeye devam eder. Philippe’in siroz olduğu ve az bir ömrü kaldığı da anlaşılır. İşte bu noktada, burnundan kıl aldırmayan, kibirli, hudutlu, saldırgan mizaçlı Andrew’un yumuşadığına şahit oluruz.
Oyunun ışık tasarımı hayli başarılı. İki karakterin karşılıklı düellosunun yoğunluğuna nazaran değişkenlik gösteren bir ışık oyunu var.
Niels Arestrup, bir kaç günlük latifeli, dağınık saçları, pantolon paçaları buruşuk, kolları uzamış halsız kazağı, ağır aksak yürüyüşü, bir elinde viski kadehi öbür elinde sigarasıyla piyano ile koltuğu içinde zorlukla gidip gelen bu kutsal canavar, konutunun salonunda konuşur üzere, alçak bir ses tonuyla, abartısız, adeta rol yapmıyormuş üzere oynuyor.
François Berléand itidalli duruşu, hoşgörülü yavaşça nükteli göndermeleri ve tertemiz duygusallığıyla, Niels Arestrup’un karşısında inandırıcı ve eksiksiz bir oyunculuk sergiliyor.
Sessiz bir piyano ve eski püskü bir valizin etrafında iki üvey kardeş ömürlerinin sonbaharında buluşurlar. birlikte büyümemişler, birbirlerinden yıllar daha sonra haberdar olmuşlar ve tanışmışlar; seslerindeki tonlamalar ağır sırları barındırıyor; bâtın kalmış hayat hikayeleri sırtlarında büyük bir yük.
Geçmişin zehiri akıtılırken iki virtüözün konçertosu epeyce etkileyici. Dramatik bir yüzleşme . Maskeler düşerken, birbirinin zıttı bu üvey kardeşlerin öfkeleri, köklerinin kaynağındaki gerçeklere hakikat seyahatlerinde hafifçelemeye ve birbirleriyle diyalog kurmaya yanlışsız istikamet değiştiriyor. Etkileyici bir hikaye. Görünen ile görünmeyen iç içe geçmiş. Bu iki kardeşin içindeki uzun sessizlikler, bir birlerine sarf ettikleri sözcüklerden daha kuvvetli ve ağır.
Bu oyunda, kimlik, aidiyet, kalıtımsal olarak kalan sorunlar irdeleniyor. Ömür yolunda birlikteinde taşınan ve varoluş olgusunu derinden etkileyen ailevi, duygusal, kültürel yıpranışlar işleniyor. Geçmişte yaşanan travmalar, mecburiyetten verilen kararlar ve zorla dayatılan seçimler. Bu iki erkeğin hisleri, etraflarındaki acımasız sessizlik ve suskunluğa götüren utanma hissi. Bu iki adam, hayatlarına değen bayanlardan derin bir biçimde etkilenmişler: Anneleri ve eşleri…
Bu oyun iki aslanın karşılıklı çarpışması, hayvani ve içgüdüsel çabası. Bu oyun acı ortasında kıvranan iki kardeşin portresi, bununla birlikte da affedişin ve değişimin kıssası. Bir ailenin hikayesi, iç içe geçen ve kopan alakalarla bir hayatta kalma uğraşı.
Tam on üç yıl evvel, Andrew (Niels Arestrup) üvey kardeşi Philippe’ in (François Berléand) sevgilisi Hélene ile kaçıp evlenmişti. Andrew piyanist mesleğine devam etmiş ve epeyce ünlü bir piyano virtüözü olmuştu. Philippe ise aşık olduğu hanımın onu terk etmesiyle paramparça olmuş ve tüm vaktini yaşlı ve hasta babasına adamıştı.
Oyun, Philippe’in , bir akşam Andrew’un kent haricindeki malikanesine habersizce gelmesiyle başlar. Elinde bir valiz tutmaktadır. Bu valizin ortasında babasına ilişkin bir grup fotoğraflar ve kapalı dokümanlar ve bir mektup var. …Oyun boyunca gerçekler yavaş yavaş su yüzüne çıkmaya başlar ve iki üvey kardeşin bir kadro acı anıları, karanlıkta kalmış sırları ve kahırları ortaya dökülür.
Ölmüş babanın isteği üzerine ve Hélene’in iş birliğiyle Philippe’in Andrew’un konutuna getirdiği bu valizle gerçekler bir bir ortaya dökülür. Gerçekler ortaya çıktıkça sanki iki kardeşin içindeki buzlar eriyebilecek mi?
Isabelle Le Nouvel bu piyesi gerçek bir hayat öyküsünden yola çıkarak kaleme almış; eşi Niels Arestrup‘un ömür hikayesiyle benzerlikler taşıyan bu oyunda Isabelle kocası için biçilmiş kaftan bir tekst yazmış.
Jérémie Lipmann oyunu muvaffakiyetle sahneye koymuş. İki kutsal canavarın karşılıklı yüzleşmesinde sergiledikleri harika performans seyirciyi büyülüyor. Usta oyunculukları ve yetenekleri parmak ısırtıyor. Kara mizah ile bir birlerini hor nazarann, alay içeren taşlamalarla bezeli dakik replikler havada uçuşuyor.
Sahne tasarımı epeyce şık. Sanat galerisini andıran bembeyaz bir salon , bir tarafta ihtişamlı bir kuyruklu piyano . Piyanonun klavyesinin 52 beyaz ve 36 siyah tuşlarının toplamı 88. O denli ki bu piyesin ismi da bu tuşların 88 olmasından geliyor. Sahnenin öteki tarafında ünlü piyanistin oturduğu bir deri koltuk ile viskisiyle bardakların durduğu bir içki sehpası ve bir satranç oyunu duruyor. Bu boş arenada ikili karşılaşıyor.
Andrew en uygun piyanist mükafatı için onuruna düzenlenen merasimde son anda sahneye çıkmaz, mükafatını almaktan vaz geçer ve karısını orada bırakarak salonu terk eder. O geceyi sokaklarda boş boş dolaşarak geçirir. O geceden daha sonra tekrar piyanonun kapağını açmaz ve tuşlara parmaklarını değdirmez.
On üç yıl evvel Andrew’un verdiği bir piyano resitaline, Philippe sevgilisi Hélene ile gelir. O gece, Philippe sevgilisinin ağabeyinden ne kadar epeyce etkilendiğini anlar. Ardından , sevgilisi onu terk eder ve Andrew ile evlenir. Bu bahis üzerine iki kardeş yüzleşmeye başlarlar.
Philippe ne hayli acı çektiğini ve sevgilisine ne epey aşık olduğunu lisana getirirken, Andrew küstahça “Onu beğendim, istedim ve ona sahip oldum” der. Akabinde da Hélene’in Philippe’i alkolik olduğu için terk ettiğini anlatır. Philippe’in hiçbir işe balta olmadığını, tam bir ezik üzere yaşadığını , Hélene’in bu yüzden onunla olan münasebetine son verdiğini zalimce lisana getirir.
Oyun devam ederken, Andrew’un , üvey kardeşinden çaldığı karısı Hélene’in meskende olmadığını anlarız. Philippi Hélene’in onu arayıp meskene davet ettiğini söyler; Andrew her telefon çaldığında, karısının işi uzadığı için konuta geç geleceğini söyler. Fakat palavra anlatmaktadır… Sahneler bir biri gerisine akarken, karısının onu artık piyano çalmadığı için ve depresif bir hayatın içine kendini hapsettiği için terk ettiğini anlarız.
Andrew, Philippe’e babasının, annesini ve kendisini epeyce küçük yaşlarda terk ettiğini ve onu hiç affetmediğini sert bir biçimde lisana getirir. Philippe için daima var olan bu baba, Andrew’a babalık görevini yapmamış ve annesiyle Andrew’un epey sıkıntı kaidelerde bir hayat sürmelerine sebep olmuş; varlıklı konutlarına paklığa giden bu anne ile zenginlerin önünde gözlerini ebediyen eğen Andrew hayli acı çekmiş. halbuki Philippe daima düzgün kaidelerde, sıcak bir aile ortamında büyümüş. İşte o anda Philippe babasının Andrew’a yazdığı bir mektubu valizden çıkarır. Mektupta, Andrew’un annesiyle büyük bir aşk yaşayan babası, annenin gebe kalmasıyla, onunla çabucak evlenmek istemiş lakin annenin ailesi kızı kaçırıp onu yaşça büyük diğer bir adamla evlendirmişler.
Hélene’in, kardeşlerin babasını ziyarete gittiğini ve bu öyküyü öğrendiği de ortaya çıkar. Ve gerçekler peş peşe ortaya dökülmeye devam eder. Philippe’in siroz olduğu ve az bir ömrü kaldığı da anlaşılır. İşte bu noktada, burnundan kıl aldırmayan, kibirli, hudutlu, saldırgan mizaçlı Andrew’un yumuşadığına şahit oluruz.
Oyunun ışık tasarımı hayli başarılı. İki karakterin karşılıklı düellosunun yoğunluğuna nazaran değişkenlik gösteren bir ışık oyunu var.
Niels Arestrup, bir kaç günlük latifeli, dağınık saçları, pantolon paçaları buruşuk, kolları uzamış halsız kazağı, ağır aksak yürüyüşü, bir elinde viski kadehi öbür elinde sigarasıyla piyano ile koltuğu içinde zorlukla gidip gelen bu kutsal canavar, konutunun salonunda konuşur üzere, alçak bir ses tonuyla, abartısız, adeta rol yapmıyormuş üzere oynuyor.
François Berléand itidalli duruşu, hoşgörülü yavaşça nükteli göndermeleri ve tertemiz duygusallığıyla, Niels Arestrup’un karşısında inandırıcı ve eksiksiz bir oyunculuk sergiliyor.
Sessiz bir piyano ve eski püskü bir valizin etrafında iki üvey kardeş ömürlerinin sonbaharında buluşurlar. birlikte büyümemişler, birbirlerinden yıllar daha sonra haberdar olmuşlar ve tanışmışlar; seslerindeki tonlamalar ağır sırları barındırıyor; bâtın kalmış hayat hikayeleri sırtlarında büyük bir yük.
Geçmişin zehiri akıtılırken iki virtüözün konçertosu epeyce etkileyici. Dramatik bir yüzleşme . Maskeler düşerken, birbirinin zıttı bu üvey kardeşlerin öfkeleri, köklerinin kaynağındaki gerçeklere hakikat seyahatlerinde hafifçelemeye ve birbirleriyle diyalog kurmaya yanlışsız istikamet değiştiriyor. Etkileyici bir hikaye. Görünen ile görünmeyen iç içe geçmiş. Bu iki kardeşin içindeki uzun sessizlikler, bir birlerine sarf ettikleri sözcüklerden daha kuvvetli ve ağır.
Bu oyunda, kimlik, aidiyet, kalıtımsal olarak kalan sorunlar irdeleniyor. Ömür yolunda birlikteinde taşınan ve varoluş olgusunu derinden etkileyen ailevi, duygusal, kültürel yıpranışlar işleniyor. Geçmişte yaşanan travmalar, mecburiyetten verilen kararlar ve zorla dayatılan seçimler. Bu iki erkeğin hisleri, etraflarındaki acımasız sessizlik ve suskunluğa götüren utanma hissi. Bu iki adam, hayatlarına değen bayanlardan derin bir biçimde etkilenmişler: Anneleri ve eşleri…
Bu oyun iki aslanın karşılıklı çarpışması, hayvani ve içgüdüsel çabası. Bu oyun acı ortasında kıvranan iki kardeşin portresi, bununla birlikte da affedişin ve değişimin kıssası. Bir ailenin hikayesi, iç içe geçen ve kopan alakalarla bir hayatta kalma uğraşı.