Hollywood’un yırtıcı hengamesinde, artık yaşlanmaya yüz tutmuş, popülariteleri azalmış iki nevrotik mega star Joan Crawford ve Bette Davis sinema çekiminde…..
Piyeste, Joan Crawford karakterinde AMANDA LEAR ve Bette Davis karakterinde MICHEL FAU karşılıklı oynuyorlar. Trajik, bir o kadar da lezzetli ve alışılmadık bir yüzleşme…
1962 yılında Joan Crawford ve Bette Davis, Robert Aldrich’in yönettiği “ Bebek Jane’e ne oldu?” sinemasının setinde karşılıklı oynamayı kabul ederler. Bu sinemanın çekimleri sırasında iki geçkin star içinde yaşananlar Hollywood efsanesini ve dedikodulu dünyasını oldukcaça besler…. Kağıt üzerinde temelli bir proje üzere gözükse de, bu iki yaşlı kutsal canavar birbirlerini paralamaktan, aşağılamaktan bir an olsun vazgeçmezler.
Bette Davis karakterine bürünen büyük aktör Michel Fau, oyunu hem sahneye koydu tıpkı vakitte harika ötesi oynadı. Karşısında, siyah peruğuyla Amanda Lear repliğini ona muvaffakiyetle verdi. Oyun, ikilinin patlayan performanslarıyla bir havai fişek gösterisi adeta….
Michel Fau, kan kırmızısı perdenin ayrımında Bette Davis kılığına bürünmüş olarak kendisini göstermesiyle ve o noktada dakikalarca öylece durarak, izleyicisinin alkışlarının tadını çıkarıyor. Oyunculuğunun dehasına ve çılgınlığına yaraşır, tıpkı bir bukalemun misali, karşı cinsin vücuduna otomatik olarak giriveriyor.
Bette Davis‘in o epey meşhur delici ve yorgun bakışlarıyla kusursuz ve kendisinden emin , hasmıyla büyük düellonun tam merkezinde , çatışmaları başlatmaya hazır. Jean Marboeuf, bu kabus üzere geçen sinema çekiminde yaşananlardan yola çıkarak hayali bir mektuplaşma kurgulamış.
Sarışın olarak görmeye alıştığımız Amanda Lear, çekici- cazibeli ve bir o kadar da şehvetli, kendini bir erkeğin kollarından başkasına rahatlıkla bırakan Joan Crawford karakterini canlandırmak için dağınık siyah bir peruk ve silme payetli uzun bir gece elbisesi seçmiş. Ağır ağır bütün dişiliğini kullanarak, sahnede ışıltılı merdivenlerden inerek antre yapıyor.
Sinema projesini akıl eden Joan Crawford olmuştu. Bette Davis ile bir sinema çekmek , seyircinin ilgisini çekebilecekti diye düşünmüştü. bu biçimdece unutulmaya yüz tutmuş meslekleri canlanabilecekti. İlerlemiş yaşlarına karşın, hala bir sinemada başarılı olabileceklerine inanıyordu. Evvelce Bette Davis, Joan Crawford’la karşılıklı oynama projesine sıcak bakmamıştı. daha sonrasında kabul etti ve iki star sinema setinde buluştu.
Sahnede Bette Davis ve Joan Crawford farklı başka kulisteki odalarında izleyiciye dönük olarak aynalı makyaj masasının önünde oturuyorlar. İkisi de yalnızlar lakin özel kısımlarının mutlak hakimiyetini kurmuşlar. Ortalarında en şirreti , en yıkıcısı Bette Davis!
Joan Crawford’a daima ok üzere delici hakaretler yağdırıyor: “Hollywood’un yapma bebeği” , “Teksaslı Koyun”, “Güneyli Pislik”, “Köpeği Lassie haricinde erkek kuşağının tümünün tadına bakmış kaltak” …
“Bebek Jane‘e ne oldu” sinemasında Joan Crawford ve Bette Davis birbirinden nefret eden iki geçkin kız kardeşi oynuyorlar. Gerçek hayatta da bu iki ünlü oyuncu birbirlerini hiç haz etmediler. Bu iki azgın yırtıcı starı Hollywood üretti ve ölümsüzleştirdi.
İki aktrisin birbirini hırpalamasının yanı sıra , Jean Marboeuf bu oyunda, 1930-1950 yılları içinde Hollywood’da starlık mesleğinin zorluklarını ve toplu histerisini anlatıyor. İki oyuncunun patlayan eksiksiz performanslarının ötesinde , bir vakit içinder fazlaca ünlü bu iki starın yaşlanma ve unutulma korkusunu epeyce derin bir biçimde irdeliyor.
Joan Crawford’un “Sinema beni ölümsüzleştirdi fakat bana daima eziyet ediyor, azap etmekten bıkmıyor.” cümlesi epey manidar. Birbirlerinden nefret etmiş bu iki oyuncunun çekişmesi vefatlarına kadar sürer. Lakin gerçekte birbirlerine muhtaçlıkları vardı. Biri 1977 yılında, başkası de 1989 yılında hayata veda ederler. Seyirci olarak bu garip, sert, yırtıcı ve acımasız düelloya kendimizi kaptırıyoruz.
Sinema çekimi bitmiş olduğinde ve projektörler söndüğünde, Joan Crawford, Hollywood’un sokaklarında yapayalnız, hemcinsi Bette Davis’in ona karşı takındığı kaba aşağılayıcı üsluptan pişman ve üzgün yürümektedir…
Michel Fau bu oyunu ustalıkla sahneye koymuş. Oyun akıcı bir üslupla sahnelenmiş. Dekor fazlaca başarılı, nerdeyse oyunun baş rolüne oturmuş. Amanda Lear gösteri dünyasına 2016 yılında veda ettiğini açıklamıştı. 20. albümünü çıkarmış ve tekrar sahneye çıkmamaya karar vermişti lakin Michel Fau ona Joan Crawford rolünü teklif edince, bu karakter ona hayli cazip gelmiş ve sahneye geri dönüş yapmış.
Sahnede Michel Fau ve Amanda Lear emsalsiz şaşırtan bir ikili: 82 yaşındaki Fransa’nın en ünlü transeksüel sanatkarı Amanda bir ton tartısındaki payetli elbisesiyle merdivenleri inip çıkıyor; merdivenlere oturup derin yırtmacını göstererek müzik söylüyor.
Fiziki performansı on numara, büyük bir disiplinle rolünü üstlenmiş. Tiyatro sahnelerinde bir kaç kere kendisini sınamış bu sanatçı için TİYATRO vazgeçilmez bir terapi. Michel Fau ise atipik fiziğiyle tanınıyor. Sahnelerde onlarca kere bayan kılığında rollerde uzunluk göstermiş kusursuz bir oyuncu. Fau’nun fiziği, Bette Davis üzere yakışıksız bir bayanı canlandırmaya oldukca müsait!
Sahnede kulisteki odasında otururken, aynanın karşısında makyajını ustalıkla yapıyor, peruklarını rahatlıkla çıkarıp takıyor; elbiselerinin birini giyip ötekini çıkarıyor. Rolüne kattığı ince hiciv, komik mimikleri, gözlerindeki nefret dolu bakışları olağanüstü. ..
Mektuplu romanlar üzere, bu oyun da mektuplu bir piyes. Bette Davis ile Joan Crawford’un birbirlerine yazdıkları mektuplar bunlar. Tahminen de o mektupları prodüktörlerine, direktörlerine ya da çocuklarına yazıyorlar… Bu mektuplarda kıskançlıkları, çekişmeli rekabetleri , ölçüsüz kibirleri , kabalıkları “ patates çuvalı”, “fahişe” üzere hakaretleri var.
Oyun ilerledikçe, Joan Crawford ve Bette Davis’in dünyadaki en kusursuz düşmanlar olduğuna şahit oluyoruz. Sarfettikleri her bir cümle kibar bir sözcükle başlasa bile ismi bir hakaretle bitiyor. Fakat ortak düşmanları Marilyn Monroe‘yu zalimce eleştirdiklerinde hemfikirler, o denli ki birbirlerine duydukları nefreti bir an için unutuveriyorlar.
Bu iki rakibe star ortada gerçek yüzlerini de gösterebiliyorlar. Bilhassa yaşlılıktan bahsettiklerinde ya da artık cazibelerini kaybetmeye başladıklarını, erkekleri eskisi üzere baştan çıkaramadıklarını ve artık tepede olmadıklarını düşündüklerinde…
Bette Davis:
“Bir sinema bir hayattır”, “Bir sinemanın sonu ise küçük bir ölümdür”, “Oyuncu olmak var olmaktır, yaşama asılmaktır ve ebedi kalarak ölmektir”. diyor.
Paris’te Porte-Saint Martin Tiyatrosunda, bir pazar matinesinde seyrettiğim bu bir buçuk saatlik oyun bir düodan fazla tam bir düello. Melankolik, yavaşça bu güldürüde starların yalnızlığı ve nevrozları vurgulanıyor.
Piyeste, Joan Crawford karakterinde AMANDA LEAR ve Bette Davis karakterinde MICHEL FAU karşılıklı oynuyorlar. Trajik, bir o kadar da lezzetli ve alışılmadık bir yüzleşme…
1962 yılında Joan Crawford ve Bette Davis, Robert Aldrich’in yönettiği “ Bebek Jane’e ne oldu?” sinemasının setinde karşılıklı oynamayı kabul ederler. Bu sinemanın çekimleri sırasında iki geçkin star içinde yaşananlar Hollywood efsanesini ve dedikodulu dünyasını oldukcaça besler…. Kağıt üzerinde temelli bir proje üzere gözükse de, bu iki yaşlı kutsal canavar birbirlerini paralamaktan, aşağılamaktan bir an olsun vazgeçmezler.
Bette Davis karakterine bürünen büyük aktör Michel Fau, oyunu hem sahneye koydu tıpkı vakitte harika ötesi oynadı. Karşısında, siyah peruğuyla Amanda Lear repliğini ona muvaffakiyetle verdi. Oyun, ikilinin patlayan performanslarıyla bir havai fişek gösterisi adeta….
Michel Fau, kan kırmızısı perdenin ayrımında Bette Davis kılığına bürünmüş olarak kendisini göstermesiyle ve o noktada dakikalarca öylece durarak, izleyicisinin alkışlarının tadını çıkarıyor. Oyunculuğunun dehasına ve çılgınlığına yaraşır, tıpkı bir bukalemun misali, karşı cinsin vücuduna otomatik olarak giriveriyor.
Bette Davis‘in o epey meşhur delici ve yorgun bakışlarıyla kusursuz ve kendisinden emin , hasmıyla büyük düellonun tam merkezinde , çatışmaları başlatmaya hazır. Jean Marboeuf, bu kabus üzere geçen sinema çekiminde yaşananlardan yola çıkarak hayali bir mektuplaşma kurgulamış.
Sarışın olarak görmeye alıştığımız Amanda Lear, çekici- cazibeli ve bir o kadar da şehvetli, kendini bir erkeğin kollarından başkasına rahatlıkla bırakan Joan Crawford karakterini canlandırmak için dağınık siyah bir peruk ve silme payetli uzun bir gece elbisesi seçmiş. Ağır ağır bütün dişiliğini kullanarak, sahnede ışıltılı merdivenlerden inerek antre yapıyor.
Sinema projesini akıl eden Joan Crawford olmuştu. Bette Davis ile bir sinema çekmek , seyircinin ilgisini çekebilecekti diye düşünmüştü. bu biçimdece unutulmaya yüz tutmuş meslekleri canlanabilecekti. İlerlemiş yaşlarına karşın, hala bir sinemada başarılı olabileceklerine inanıyordu. Evvelce Bette Davis, Joan Crawford’la karşılıklı oynama projesine sıcak bakmamıştı. daha sonrasında kabul etti ve iki star sinema setinde buluştu.
Sahnede Bette Davis ve Joan Crawford farklı başka kulisteki odalarında izleyiciye dönük olarak aynalı makyaj masasının önünde oturuyorlar. İkisi de yalnızlar lakin özel kısımlarının mutlak hakimiyetini kurmuşlar. Ortalarında en şirreti , en yıkıcısı Bette Davis!
Joan Crawford’a daima ok üzere delici hakaretler yağdırıyor: “Hollywood’un yapma bebeği” , “Teksaslı Koyun”, “Güneyli Pislik”, “Köpeği Lassie haricinde erkek kuşağının tümünün tadına bakmış kaltak” …
“Bebek Jane‘e ne oldu” sinemasında Joan Crawford ve Bette Davis birbirinden nefret eden iki geçkin kız kardeşi oynuyorlar. Gerçek hayatta da bu iki ünlü oyuncu birbirlerini hiç haz etmediler. Bu iki azgın yırtıcı starı Hollywood üretti ve ölümsüzleştirdi.
İki aktrisin birbirini hırpalamasının yanı sıra , Jean Marboeuf bu oyunda, 1930-1950 yılları içinde Hollywood’da starlık mesleğinin zorluklarını ve toplu histerisini anlatıyor. İki oyuncunun patlayan eksiksiz performanslarının ötesinde , bir vakit içinder fazlaca ünlü bu iki starın yaşlanma ve unutulma korkusunu epeyce derin bir biçimde irdeliyor.
Joan Crawford’un “Sinema beni ölümsüzleştirdi fakat bana daima eziyet ediyor, azap etmekten bıkmıyor.” cümlesi epey manidar. Birbirlerinden nefret etmiş bu iki oyuncunun çekişmesi vefatlarına kadar sürer. Lakin gerçekte birbirlerine muhtaçlıkları vardı. Biri 1977 yılında, başkası de 1989 yılında hayata veda ederler. Seyirci olarak bu garip, sert, yırtıcı ve acımasız düelloya kendimizi kaptırıyoruz.
Sinema çekimi bitmiş olduğinde ve projektörler söndüğünde, Joan Crawford, Hollywood’un sokaklarında yapayalnız, hemcinsi Bette Davis’in ona karşı takındığı kaba aşağılayıcı üsluptan pişman ve üzgün yürümektedir…
Michel Fau bu oyunu ustalıkla sahneye koymuş. Oyun akıcı bir üslupla sahnelenmiş. Dekor fazlaca başarılı, nerdeyse oyunun baş rolüne oturmuş. Amanda Lear gösteri dünyasına 2016 yılında veda ettiğini açıklamıştı. 20. albümünü çıkarmış ve tekrar sahneye çıkmamaya karar vermişti lakin Michel Fau ona Joan Crawford rolünü teklif edince, bu karakter ona hayli cazip gelmiş ve sahneye geri dönüş yapmış.
Sahnede Michel Fau ve Amanda Lear emsalsiz şaşırtan bir ikili: 82 yaşındaki Fransa’nın en ünlü transeksüel sanatkarı Amanda bir ton tartısındaki payetli elbisesiyle merdivenleri inip çıkıyor; merdivenlere oturup derin yırtmacını göstererek müzik söylüyor.
Fiziki performansı on numara, büyük bir disiplinle rolünü üstlenmiş. Tiyatro sahnelerinde bir kaç kere kendisini sınamış bu sanatçı için TİYATRO vazgeçilmez bir terapi. Michel Fau ise atipik fiziğiyle tanınıyor. Sahnelerde onlarca kere bayan kılığında rollerde uzunluk göstermiş kusursuz bir oyuncu. Fau’nun fiziği, Bette Davis üzere yakışıksız bir bayanı canlandırmaya oldukca müsait!
Sahnede kulisteki odasında otururken, aynanın karşısında makyajını ustalıkla yapıyor, peruklarını rahatlıkla çıkarıp takıyor; elbiselerinin birini giyip ötekini çıkarıyor. Rolüne kattığı ince hiciv, komik mimikleri, gözlerindeki nefret dolu bakışları olağanüstü. ..
Mektuplu romanlar üzere, bu oyun da mektuplu bir piyes. Bette Davis ile Joan Crawford’un birbirlerine yazdıkları mektuplar bunlar. Tahminen de o mektupları prodüktörlerine, direktörlerine ya da çocuklarına yazıyorlar… Bu mektuplarda kıskançlıkları, çekişmeli rekabetleri , ölçüsüz kibirleri , kabalıkları “ patates çuvalı”, “fahişe” üzere hakaretleri var.
Oyun ilerledikçe, Joan Crawford ve Bette Davis’in dünyadaki en kusursuz düşmanlar olduğuna şahit oluyoruz. Sarfettikleri her bir cümle kibar bir sözcükle başlasa bile ismi bir hakaretle bitiyor. Fakat ortak düşmanları Marilyn Monroe‘yu zalimce eleştirdiklerinde hemfikirler, o denli ki birbirlerine duydukları nefreti bir an için unutuveriyorlar.
Bu iki rakibe star ortada gerçek yüzlerini de gösterebiliyorlar. Bilhassa yaşlılıktan bahsettiklerinde ya da artık cazibelerini kaybetmeye başladıklarını, erkekleri eskisi üzere baştan çıkaramadıklarını ve artık tepede olmadıklarını düşündüklerinde…
Bette Davis:
“Bir sinema bir hayattır”, “Bir sinemanın sonu ise küçük bir ölümdür”, “Oyuncu olmak var olmaktır, yaşama asılmaktır ve ebedi kalarak ölmektir”. diyor.
Paris’te Porte-Saint Martin Tiyatrosunda, bir pazar matinesinde seyrettiğim bu bir buçuk saatlik oyun bir düodan fazla tam bir düello. Melankolik, yavaşça bu güldürüde starların yalnızlığı ve nevrozları vurgulanıyor.